Cały dzień zastanawiam się dzisiaj co napisać. I nie znajduję właściwych słów. Słów, które mogłyby wyrazić mój smutek, żal, bezsilność i sprzeciw.
Zamordowany został człowiek – syn, mąż i ojciec. Przyjaciel, szef, kolega, Prezydent Miasta. Mojego miasta – Gdańska.
Nie pamiętam Gdańska bez Pawła Adamowicza. Kochał to miasto i pod jego rządami Gdańsk rozwijał się jak szalony. Komunikacja miejska, nowe rozwiązania drogowe, mosty, tunel pod Martwą Wisłą, Europejskie Centrum Solidarności, odrestaurowane budynki i ulice, rozbudowane lotnisko, port morski, stadiony, szkoły, przedszkola, boiska, baseny i wiele innych inwestycji. To wszystko za jego kadencji. W tym czasie Gdańsk rozkwitł, stał się prawdziwie europejską i tłumnie odwiedzaną przez turystów metropolią.
Był dobrym włodarzem.
Osierocił przede wszystkim swoje dzieci – 16-letnią Antoninę i 9 -letnią Teresę, żonę Magdalenę, która nie zdążyła się pożegnać ze swoim mężem, ale również Urząd Miasta i swoich współpracowników oraz mieszkańców Gdańska. Wielu z nich znał osobiście, bo zawsze wychodził do nich, kiedy tylko mógł.
Nie chcę tu rzucać patetycznych słów. Po prostu trudno nam wszystkim poradzić sobie z tą tragedią. Jestem nią porażona. Zdruzgotana.
Chciałam pozostawić na tym blogu ślad ku pamięci tragicznie zmarłego Prezydenta Adamowicza.
To, co działo się na moim fanpage’u po publikacji wpisu o nauczycielach, a później w grupie Mamy Wysokie Standardy, kiedy zabroniłam członkom grupy źle wypowiadać się na jej forum o Wielkiej Orkiestrze i Jurku Owsiaku, to co, co działo się w komentarzach pod informacją o ataku na Pawła Adamowicza, a później o jego śmierci, utwierdza mnie w przekonaniu, że musimy krzyczeć głośniej. My – ludzie, którzy sprzeciwiają się przemocy, nienawiści, hejtowi i złu. My – ludzie, dla których ważni są inni ludzie, pomoc i wsparcie. My – ludzie, którzy mają dość jątrzenia, żółci, obelg, wyszydzania, a nawet życzenia innym ludziom krzywdy i śmierci.
I będę o tym mówić. Nie przestanę. Będę piętnować hejt i walczyć z nim. Bo milczenie jest cichym przyzwoleniem na zło. Nie milczy się o tym, co jest w życiu najważniejsze. Nie ma we mnie zgody na milczenie.
Nie wiem kim będą moi synowie w przyszłości. Nieważne jest dla mnie czy zostaną sportowcami, artystami, naukowcami, prawnikami czy budowlańcami. Najważniejsze, żeby byli po prostu dobrymi ludźmi. Żeby szanowali innych ludzi. Rodziców, nauczycieli, trenerów, przyjaciół, w przyszłości swoje dziewczyny, żony, dzieci, a także osoby, z którymi będą się stykać na co dzień. Być może nie w tym kraju. Dorosły człowiek, który nie szanuje innych jest po prostu źle wychowany. Trzeba to powiedzieć głośno. Będę nad tym pracowała z całą mocą.
Bądźmy jeszcze lepsi – jako ludzie. Pomagajmy więcej. W ten sposób właśnie będziemy przekrzykiwać tych, dla których drugi człowiek jest niczym. Czynami. Nie słowami.
Pokazujmy naszym dzieciom, że „ludzi dobrej woli jest więcej, i mocno wierzę w to, że ten świat nie zginie dzięki nim…”* Dzięki nam – ludziom dobrej woli.
Niech ta bezsensowna, symboliczna śmierć nie pójdzie na marne. Niech otworzy nam oczy szerzej. Niech gest Jurka Owsiaka, który każdego dnia pracuje dla innych, tak jak pracował Paweł Adamowicz uświadomi nam, że zostanie po nas to, co w życiu uczyniliśmy. Po jednych dobro, po innych zło.
Gdańsk nigdy już nie będzie taki sam. Polska nie będzie już taka sama. Skończył się pewien rozdział. I kiedy skończy się żałoba, będziemy musieli wrócić do codzienności. Nowej i innej.
Rodzinie zmarłego Prezydenta Adamowicza składam najszczersze kondolencje. Z całego serca życzę spokoju i możliwości przeżycia żałoby w sposób godny, z poszanowaniem prywatności. Myślcie proszę o nich ciepło, bo przechodzą teraz przez najtrudniejszy czas w życiu. Stracili najważniejszą osobę, w niewyobrażalnie tragicznych okolicznościach.
Panie Prezydencie
Cześć Pana Pamięci
ANNA JAWORSKA
MUMME
*fragment utworu „Dziwny jest ten świat” Czesław Niemen
Przyłączam się do kondolencji dla rodziny zmarłego Prezydenta Adamowicza!!!
Piękne słowa Pani Aniu!!!! Dziękuję za nie!!!